Η εργατική εξουσία-δημοκρατία.
Η εξέλιξη της μεταβατικής περιόδου.
Το πρόγραμμα της εργατικής εξουσίας-δημοκρατίας.
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί το Δ. Κεφάλαιο των Θέσεων και Προγραμματικών Αρχών που ενέκρινε το ιδρυτικό συνέδριο της "Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης":
Δ. Κεφάλαιο: Η επαναστατική μετάβαση από τον καπιταλισμό στην κοινωνία της κομμουνιστικής χειραφέτησης
Η στρατηγική απάντηση στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας, στην κρίση αλλά και στην σημερινή υπεραντιδραστική ανασυγκρότησή του είναι η διαλεκτικά αναπτυσσόμενη «διαρκής επανάσταση», που αρχίζει με την αντικαπιταλιστική, εργατική με κομμουνιστικό περιεχόμενο επανάσταση και την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, πραγματοποιεί το άλμα της εργατικής δημοκρατίας και ολοκληρώνεται με τη νίκη της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Η διαρκής επανάσταση και τα άλματά της αντανακλούν τις αντικειμενικές και αναγκαίες βαθμίδες της ιστορικής εξέλιξης· αποτελούν μια αναγκαία πορεία, όχι μόνο γιατί η αστική τάξη δεν μπορεί με άλλον τρόπο να συντριβεί, αλλά και γιατί η εργατική τάξη δεν μπορεί με άλλον τρόπο να χειραφετηθεί. Πρόκειται για μια πορεία με «κόμβους», σημεία συμπύκνωσης των ταξικών ανταγωνισμών, άλματα και ελιγμούς, προσωρινές υποχωρήσεις και επανεξορμήσεις.
Η πολιτική επικράτηση της επανάστασης (η οποία και αυτή έχει εξελισσόμενες φάσεις), δεν σημαίνει οριστική, τελεσίδικη νίκη της, ούτε οδηγεί αυτόματα σε μια κοινωνία κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Αντίθετα, σημαίνει πέρασμα σε μια νέα περίοδο της ταξικής πάλης, εκείνη της εργατικής εξουσίας-δημοκρατίας κατά την οποία τα εγχώρια και διεθνή στηρίγματα του καπιταλισμού θα πασχίζουν για την ανατροπή της και την αστική παλινόρθωση, οι φορείς των μικροαστικών ταλαντεύσεων και οπισθοχωρήσεων θα τείνουν διαρκώς να αναγεννήσουν την αντεπανάσταση και την ιστορική οπισθοδρόμηση, ενώ οι επαναστατικές δυνάμεις θα αγωνίζονται για την εδραίωση και την εξέλιξη της επανάστασης, την επιβίωση του λαού σε πρωτόγνωρες δυσκολίες και την δημιουργία των προϋποθέσεων μετάβασης στην πλήρη κοινωνική χειραφέτηση.
Η νίκη της επανάστασης με την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας αναδεικνύει την εργατική τάξη σε ηγεμονεύουσα-κυρίαρχη πολιτικά –αλλά όχι ακόμη και κοινωνικά– και εγκαθιδρύει τους θεσμούς της εργατικής εξουσίας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, εκκινώντας τη διαδικασία της μετάβασης προς την κομμουνιστική απελευθέρωση. Αυτή η μεταβατική περίοδος δεν αποτελεί κάποιον αυτόνομο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό και φυσικά δεν είναι σοσιαλισμός, αφού αυτός είναι η πρώτη, κατώτερη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας. Είναι μια περίοδος πάλης ανάμεσα στη νέα κοινωνία που γεννιέται και στα κατάλοιπα της παλιάς, αυτούσια ή μετασχηματισμένα. Σε αυτή την αντιπαράθεση δεν υπάρχει μέση λύση: Ή η πολιτική εξουσία και οι μηχανισμοί της θα υπηρετούν τη διαιώνιση του καπιταλισμού ή θα υπηρετούν την υπέρβασή του και την κοινωνική χειραφέτηση. Ή το αστικό κράτος και το πολιτικό σύστημα της αστικής εξουσίας θα τσακιστούν ή αυτά θα τσακίσουν την επαναστατική δράση των μαζών και θα ακυρώσουν την κοινωνική ανατροπή και την πορεία προς την κομμουνιστική χειραφέτηση.
Δ.1 Η εργατική εξουσία-δημοκρατία
Μετά τη νίκη της επανάστασης εγκαθιδρύεται η εργατική εξουσία-δημοκρατία, εγκαθιδρύεται δηλαδή ένα «μισο-κράτος», που είναι παροδικός θεσμός μόνο για την επαναστατική μετάβαση και δεν είναι κράτος στην καθαυτό έννοιά του, αφού έχει να καθυποτάξει όχι την πλειοψηφία του πληθυσμού αλλά την μειοψηφία (τους εκμεταλλευτές) και στην θέση της ιδιαίτερης δύναμης υποταγής προβάλλει στο προσκήνιο ο ίδιος ο ένοπλος λαός και τα όργανα της δικής του εξουσίας. Εξελίσσεται σε εργατική δημοκρατία σε όλο και πιο τελειοποιούμενη μορφή για την εργαζόμενη πλειοψηφία και σε «εξουσία» και καταπίεση για τα υπολείμματα του αστικού κόσμου. Η εργατική εξουσία τσακίζει την αστική κρατική μηχανή και τους μηχανισμούς εξουσίας, πολιτικής ηγεμονίας και κυριαρχίας του αστικού συστήματος και έχει διακηρυγμένο πολιτικό στόχο να κινηθεί προς την απονέκρωσή της, τον μαρασμό κάθε μορφής εξουσίας και καταπίεσης.
Η Εργατική Εξουσία-Δημοκρατία απαλλοτριώνει τα βασικά μέσα παραγωγής, καταργώντας την ιδιωτική ιδιοκτησία σε αυτά και θεμελιώνει την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία. Καταργεί την ιδιωτική ιδιοκτησία στο τραπεζικό σύστημα και δημιουργεί την κεντρική Λαϊκή Τράπεζα. Προχωρά στην συντριβή του αποκομμένου και έξω από τις λαϊκές μάζες, συγκεντρωτικού, ιεραρχικού, και καταπιεστικού αστικού κράτους, με τους στεγανούς κομβικούς μηχανισμούς του (στρατό, μυστικές υπηρεσίες, αστυνομία, θύλακες υπουργείων) και ένα στρώμα προνομιούχων κρατικών και κοινοβουλευτικών υπαλλήλων-προσωπικού του κεφαλαίου και την αντικατάστασή του με νέους θεσμούς εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, διαρθρωμένους «από κάτω» (χώρος δουλειάς, γειτονιά, πόλη) μέχρι πάνω (κεντρική εξουσία). Καθιερώνεται η απαρέγκλιτη εφαρμογή της λογοδοσίας, της αιρετότητας, της ανακλητότητας, του εργαζόμενου χαρακτήρα, της μισθοδοσίας με καθολικό εργατικό μισθό και της “υποχρεωτικής εναλλακτικότητας” των εκλεγμένων πληρεξουσίων σε όλα τα Συμβούλια.
Οι πολιτικές μορφές της εργατικής εξουσίας στην επαναστατική μετάβαση θα προέρχονται κατά βάση από εκείνες που θα αναδειχθούν μέσα από την δρώσα εμπειρία της ταξικής πάλης, ενδεχομένως θα εμφανιστούν και στη φάση της δυαδικής εξουσίας και θα ενσωματώνουν τα καλύτερα στοιχεία από την παράδοση της Κομμούνας, των Σοβιέτ, των εργατικών συμβουλίων, των λαϊκών επιτροπών της Ελεύθερης Ελλάδας και των λατινοαμερικάνικων πειραμάτων σε συνδυασμό με τις νέες, ποιοτικά ανώτερες δυνατότητες και εμπειρίες της εργατικής τάξης και τις επιστημονικοτεχνικές, παραγωγικές και πολιτιστικές δυνατότητες της εποχής μας.
Η εργατική εξουσία διαμορφώνεται ως Εργατική Δημοκρατία των Συμβουλίων που καταργεί την Αστική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και τους αποξενωτικούς αστικούς αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και την ψευδεπίγραφη δημοκρατία τους. Η εργατική εξουσία κατοχυρώνει την πλήρη και ανεμπόδιστη ελευθερία του λόγου, της διακίνησης ιδεών και πληροφοριών, της συνδικαλιστικής και κομματικής δράσης, της θρησκευτικής πεποίθησης με την κάθε εκκλησία, πλήρως διαχωρισμένη από το εργατικό κράτος. Κατοχυρώνει τη διαφάνεια και την ενημέρωση για όλες τις αποφάσεις. Στο πλαίσιο αυτό καταργεί την ιδιωτική ιδιοκτησία των ΜΜΕ, των υποδομών παραγωγής προϊόντων Πληροφορικής και νέων Τεχνολογιών. Το εργατικό κράτος των συμβουλίων είναι ανάγκη να παράγει νέου τύπου και περιεχομένου μέσα ενημέρωσης, δωρεάν συστήματα πληροφορικής και εφαρμογές ελεύθερου λογισμικού, χρήσιμες για την ζωή της κοινωνίας των ανθρώπων.
Στα Συμβούλια, η εργατική εξουσία εξασφαλίζει το δικαίωμα ψήφου και καθολικής συμμετοχής στην πολιτική ζωή όλων όσων μένουν και δουλεύουν στην Ελλάδα ανεξαρτήτως καταγωγής. Η διάρθρωση των Συμβουλίων γίνεται από κάτω προς τα πάνω: Σε Συμβούλια Βάσης (με βάση την εργασία, χώρο εργασίας), Τοπικά/Περιφερειακά Συμβούλια (πόλεις, κοινότητες, περιφέρειες), στις δομές του λαϊκού στρατού. Στο Πανελλαδικό Συμβούλιο, όπου εξασφαλίζεται η έκφραση της λαϊκής βούλησης όσον αφορά τα γενικά πολιτικά ζητήματα και επιλογές. Όλα τα όργανα είναι άμεσα αιρετά με βάση την αρχή της καθολικής ψηφοφορίας. Ισχύουν οι αρχές του ελέγχου από την εργαζόμενη πλειοψηφία, της ανακλητότητας, της μισθοδοσίας με εργατικό μισθό, της εναλλαγής. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η ελεύθερη και ανεμπόδιστη συνδικαλιστική δραστηριότητα, η ελεύθερη και χωρίς προσκόμματα λειτουργία και δράση πολιτικών κομμάτων -στον βαθμό που δεν συγκροτούν ένοπλη απειλή για την επαναστατική εξουσία-, η συμμετοχή στα αντιπροσωπευτικά όργανα, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και πληροφοριών, η ανεξιθρησκία, θεωρούνται αξίες απαράβατες.
Τα Συμβούλια, έχουν την εξουσία και την αποφασιστική αρμοδιότητα σε όλα τα καθοριστικά ζητήματα που έχουν σχέση με την οργάνωση, τη διεύθυνση, τον προσανατολισμό και τον επαναστατικό μετασχηματισμό της παραγωγής, της εργασιακής διαδικασίας, της ανταλλαγής, της διανομής, της κατανάλωσης, της κατοικίας, της επικοινωνίας, της συγκρότησης των πόλεων, του χώρου και του περιβάλλοντος. Τα Συμβούλια τείνουν να να συνενώνουν στις αρμοδιότητές τους όλες τις νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές εξουσίες, προχωρώντας προς την Αυτοδιοίκηση των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών.
Στην μεταβατική περίοδο θα υπάρχουν αντιθέσεις ανάμεσα στην παλιά κατάσταση και τα φύτρα του σοσιαλισμού, ειδικά στην αρχική της φάση, όπου θα υπάρχουν, ακόμα, ισχυρές καπιταλιστικές σχέσεις έστω και μετασχηματιζόμενες. Αλλά και στο εσωτερικό της διαρκώς μετασχηματιζόμενης επαναστατικής κοινωνικής συμμαχίας θα διεξάγεται έντονη διαπάλη σε κάθε ιστορική στιγμή της διαρκούς επανάστασης. Κατά την υλοποίηση των διάφορων αποφάσεων και καθηκόντων των Συμβουλίων αλλά και στις παρεμβάσεις των εργατικών κομμάτων και συνδικάτων θα υπάρξουν μια σειρά αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις. Κάθε μέλος της «εργατικής κοινότητας» έχει το δικαίωμα της κριτικής και της πολεμικής απέναντι στην εργατική εξουσία, απέναντι στα άμεσα και τα αντιπροσωπευτικά όργανά της, ιδιαίτερα αν βρίσκεται στη μειοψηφία, ακόμα και αν είναι ενάντια στην επανάσταση, με την προϋπόθεση ότι δεν εκπροσωπεί ένοπλη απειλή απέναντί της. Οι αντιθέσεις αυτές θα βρίσκουν την έκφρασή τους και σε πολιτικό επίπεδο με την δημιουργία, πέραν του επαναστατικού κόμματος κομμουνιστικής απελευθέρωσης, και άλλων εργατικών κομμάτων ή κομμάτων που θα εκφράζουν κατά βάση συμφέροντα συμμάχων της εργατικής τάξης, αλλά και άλλων πολιτικών κομμάτων, με την προϋπόθεση πάντα της μη ένοπλης αμφισβήτησης της εργατικής εξουσίας. Το κριτήριο της δράσης του επαναστατικού κόμματος Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης και των άλλων εργατικών κομμάτων, η βάση με την οποία θα κρίνονται και τα ίδια και θα διεξάγεται η μεταξύ τους διαπάλη, θα είναι το προχώρημα της κατάργησης των καπιταλιστικών σχέσεων και της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, με στρατηγική συμφωνία ότι όλη η εξουσία θα είναι στα Συμβούλια.
Η πρωτοπόρα, καθοριστική δράση ενός ισχυρού Κόμματος Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης και η παρέμβαση των άλλων εργατικών κομμάτων δεν υποκαθιστά τα Συμβούλια στον επαναστατικό ρόλο τους. Το «κόμμα» ενισχύει και δεν υποβαθμίζει, ούτε αντικαθιστά τον κυρίαρχο ρόλο των Συμβουλίων ως μοναδικών οργάνων εργατικής εξουσίας και επαναστατικής αυτενέργειας, ούτε τα μετατρέπει σε συμβολικούς, εν πολλοίς διακοσμητικούς θεσμούς και στην ουσία σε «κατώτερες» δημόσιες υπηρεσίες όπως έγινε στον «υπαρκτό». Επίσης, αντιπαράθεση χρειάζεται και με απόψεις του αναρχικού ρεύματος και του λεγόμενου συμβουλιακού κομμουνισμού που διακηρύττουν: «έξω τα κόμματα από τα συμβούλια».
Τα μέλη του Κόμματος όπως και κάθε άλλου εργατικού κόμματος οφείλουν να διατυπώνουν τις κοινές απόψεις τους (που θα έχουν αποφασιστεί δημοκρατικά στις Συνελεύσεις Βάσης του) στα Συμβούλια και να είναι οι πιο δραστήριοι υλοποιητές των αποφάσεών τους. Να κατακτούν στην πράξη τον ρόλο του επισπεύδοντος στην λήψη των επαναστατικών μέτρων από τα Συμβούλια. Το Κόμμα διατηρεί το δικαίωμα της αυτοτελούς τοποθέτησης σε διάφορα κρίσιμα ζητήματα, καθώς και της αυτοτελούς δράσης για υποστήριξη καίριων επαναστατικών μέτρων ή για επίσπευση λήψης τέτοιων μέτρων ή ακόμα και για εναντίωση σε κάποια μέτρα τα οποία έντονα αντιστρατεύονται βασικούς σκοπούς της διαρκούς επανάστασης της μεταβατικής περιόδου. Αντιμετωπίζει τα εργατικά συνδικάτα ακολουθώντας την ουσία της θέση του Λένιν ότι "τα συνδικάτα προστατεύουν το εργατικό κράτος από τους εχθρούς του και τους εργάτες από το κράτος τους". Δρα εντός τους πολιτικά, με σεβασμό στην αυτοτέλειά τους, υπερασπίζοντάς τα και έναντι παρεμβάσεων και του (εργατικού) κράτους. Υποστηρίζει επίσης και άλλες μορφές μαζικής οργάνωσης της εργατικής τάξης και των γυναικών όπως π.χ. Εργατικές Λέσχες και συλλογικότητες.
Δ.2 Τι θα κρίνει την εξέλιξη της μεταβατικής περιόδου;
Η εξέλιξη της μεταβατικής περιόδου θα κριθεί από ένα συνδυασμό προϋποθέσεων που από την μία θα περιλαμβάνουν τις απαραίτητες κινήσεις υπεράσπισης της επαναστατικής διαδικασίας και απόκρουσης των δράσεων των αντιπάλων της, από την άλλη θα αναπτύσσουν την επαναστατική διαδικασία. Στις δεύτερες προϋποθέσεις, εξέχουσα θέση έχει η νίκη της επανάστασης και σε άλλες χώρες, ένας παράγοντας που μπορεί να διευρύνει το επαναστατικό στρατόπεδο, να σπάσει την απομόνωση και να κερδίζει ευρύτερες μάζες στην υπόθεση της επανάστασης. Πρέπει να είναι σαφές ότι: Επανάσταση σε μια μόνο χώρα μπορεί να υπάρξει, αλλά ακόμα και η κατώτερη βαθμίδα του κομμουνισμού, ο σοσιαλισμός, όχι. Παράλληλα, ιδιαίτερα σημαντική είναι η σταθερή πορεία οικοδόμησης θεσμών όπου η άσκηση της πολιτικής θα είναι στα χέρια των εργατών (εντός και εκτός παραγωγής) με αιρετότητα- ανακλητότητα-«μισθοδοσία με τον ενιαίο εργατικό μισθό» -και δικλείδες αποτροπής της γραφειοκρατικοποίησης, η αταλάντευτη πορεία ξηλώματος κάθε αστικού, εκμεταλλευτικού ή καταπιεστικού καταλοίπου στις κοινωνικές σχέσεις, η επιμονή στην διαρκή μορφωτική-πολιτιστική άνθηση και δημιουργικότητα των μαζών.
Σε όλη αυτή την πορεία της μετάβασης, με τις αναπόφευκτες καμπές και φάσεις της, αναγκαστικά θα υπάρχουν και μικροί ή μεγαλύτεροι συμβιβασμοί, ακριβώς επειδή η επανάσταση δεν γίνεται σε εργαστηριακές συνθήκες αλλά στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας. Όπως όμως μας διδάσκει η ιστορία του επαναστατικού κινήματος, έχει μεγάλη σημασία οι συμβιβασμοί αυτοί να κατανοούνται ως τέτοιοι και να μην ανάγονται ως ιδιότυποι «νόμοι οικοδόμησης του σοσιαλισμού» (π.χ. «ο μαρασμός του κράτους δεν θα πραγματωθεί μέσω της αποδυνάμωσης της κρατικής εξουσίας, αλλά μέσω της μεγαλύτερης δυνατής ενδυνάμωσής της…» Ι.Στάλιν, 1933). Προκειμένου να υπηρετηθεί αυτή η κατεύθυνση και οι απαραίτητοι τακτικοί ελιγμοί να μην υποθηκεύσουν την κομμουνιστική προοπτική, είναι απαραίτητο στο τιμόνι να είναι η στρατηγική της πλήρους κομμουνιστικής χειραφέτησης και η επαναστατική διαδικασία να καθοδηγείται από μια πραγματικά επαναστατική πρωτοπορία σε διαλεκτική σύνδεση με την δράση των μαζών.
Το αρχικό πέρασμα στην Εργατική Εξουσία-Δημοκρατία των μέσων παραγωγής είναι ένα πρώτο ποιοτικό βήμα εμφάνισης κοινωνικών σχέσεων κομμουνιστικού προσανατολισμού προς μια πορεία επικράτησης αυτών των σχέσεων, αλλά ταυτόχρονα δεν αναιρεί από μόνο του τους γενικούς όρους διατήρησης και αναπαραγωγής του καπιταλισμού και των εκμεταλλευτικών σχέσεων και τάξεων όσο αυτά θα υπάρχουν στην μεταβατική περίοδο. Είναι ένα πρώτο βήμα προς μια -όχι ακόμα κυρίαρχη- συλλογική, κοινωνική ιδιοκτησία και πολύ περισσότερο κοινοκτημοσύνη που με την πλήρη έννοια συμβαίνει μόνο στον κομμουνισμό, όπου, μαζί με την Κομμούνα καταργείται και η εργατοκρατική ιδιοκτησία. Από την αρχή της μετάβασης απαιτείται συνεχής αγώνας για απαλλαγή των παραγωγικών δυνάμεων από τα δεσμά της καπιταλιστικής ηγεμονίας. Επαναστατική αλλαγή του κτήματος και όχι μόνο του κτήτορα. Για την τελική ολοκληρωτική υπαγωγή των παραγωγικών δυνάμεων και των μέσων παραγωγής στις ανάγκες του συνεχούς εμπλουτισμού της κάθε κοινωνικής προσωπικότητας.
Επειδή δεν πρέπει να υπάρξει απλά αλλαγή της «νομικής» μορφής της ιδιοκτησίας, αλλά και διαρκής, συνεπής πορεία συνολικής και ριζικής αλλαγής των παραγωγικών σχέσεων, αποκλείονται: Η μονοπρόσωπη διεύθυνση στην παραγωγή, η διαιώνιση και όχι η οργάνωση της υπέρβασης της διαίρεσης χειρωνακτικής-πνευματικής εργασίας και σύλληψης-εκτέλεσης, η θεοποίηση του πλάνου-νόρμας, η απόλυτη υποταγή στο κριτήριο της ανόδου της παραγωγικότητας και της μεγέθυνσης της οικονομίας, η εκμίσθωση των επιχειρήσεων που ανήκουν στην ιδιοκτησία του εργατικού κράτους από ιδιώτες, η διαιώνιση του διαχωρισμού του εργαζόμενου από το προϊόν της εργασίας του και της αποξένωσής του από τα μέσα παραγωγής. Το εργοστάσιο, η παραγωγή, κάθε τόπος δουλειάς δεν νοείται να αντιμετωπιστούν σαν «τεχνικός χώρος», αλλά σαν χώρος πολιτικής όπου εκεί πριν απ’ όλα θα εγκαθιδρυθεί και θα ασκείται η εργατική εξουσία και δημοκρατία. Σε διαφορετική περίπτωση θα υπάρξει μαράζωμα της πολιτικής δραστηριότητας των εργαζόμενων, αποπολιτικοποίηση της εργατικής κολεκτίβας και περιορισμός της σε ένα εκτελεστικό ρόλο. Συνολικά, η εργατική εξουσία θα κριθεί από το κατά πόσο θα υπερβαίνει ουσιαστικά τον αστικό κοινοβουλευτισμό, τους αποξενωτικούς αστικούς αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και την ψευδεπίγραφη δημοκρατία τους.
Οι νίκες της διαρκούς επανάστασης ενάντια στις αντεπαναστατικές απόπειρες που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα υποδαυλίσουν οι αστοί μετά το χάσιμο της πολιτικής τους εξουσίας και στις εξωτερικές επεμβάσεις του διεθνούς κεφαλαίου σε βάρος της επαναστατημένης χώρας, αλλά κυρίως η πολύ μεγάλη επέκταση των κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών τάσεων και σχέσεων κομμουνιστικού προσανατολισμού ανοίγουν ένα δεύτερο, ανώτερο και τελευταίο κύκλο του επαναστατικού περάσματος στην πλήρη κομμουνιστική χειραφέτηση.
Ο κύκλος αυτός θα εξελίσσεται επίσης σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, καθώς οι καπιταλιστικές σχέσεις δεν θα έχουν εξαλειφθεί πλήρως σε εθνικό επίπεδο και θα κυριαρχούν διεθνώς, παρ’ όλα αυτά δεν μπορεί να επεκταθεί σε ένα απεριόριστο χρονικό διάστημα χωρίς τον κίνδυνο εκφυλισμού και εξάντλησης της δυναμικής της επανάστασης. Το κύριο καθήκον αυτού του κύκλου θα είναι δημιουργικό: η επέκταση και η ωρίμανση των σχέσεων κομμουνιστικού προσανατολισμού και η ολοκλήρωση της εργατικής δημοκρατίας, ως αποφασιστικό βήμα για την αυτοδιοίκηση των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών, μέχρι του σημείου όπου η πορεία προς τον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής να καταστεί μη αντιστρεπτή. Κάτι που προϋποθέτει και τη νίκη της επανάστασης σε μια αρκετά διευρυμένη περιφερειακή και διεθνή βάση.
Δεν καλούμαστε να αναμετρηθούμε εκ του μηδενός με αυτά τα ερωτήματα. Έχουμε στο οπλοστάσιο μας τα πλούσια συμπεράσματα της Οκτωβριανής, της Κινέζικης, της Γερμανικής, της Κουβανέζικης και όλων των υπόλοιπων επαναστάσεων, καθώς και την εμπειρία της εργατικής δημοκρατίας των συμβουλίων όπου αυτή εφαρμόστηκε. Έχουμε τις πολύτιμες θεωρητικές μαρξιστικές αναλύσεις -κλασικές και σύγχρονες- για το κράτος, αλλά και την συμβολή του ΝΑΡ για το νεότατο στάδιο του καπιταλισμού, για τη φύση και τον χαρακτήρα των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού κ.α. Όλα αυτά πρέπει να αξιοποιηθούν περαιτέρω στα πλαίσια συγκρότησης της νέας οργάνωσης και του διαλόγου που αυτή θα ανοίξει.
Δ.3 Το πρόγραμμα της εργατικής εξουσίας-δημοκρατίας στην μεταβατική περίοδο
Οι στοχεύσεις της επαναστατικής μετάβασης στον κομμουνισμό, πέραν του ότι κάνουν πιο χειροπιαστά και κατανοητά τα βασικά γενικά γνωρίσματα της κομμουνιστικής κοινωνίας, είναι και η απάντησή μας στο ερώτημα όλων των κομμουνιστικών πρωτοποριών, όλων των ριζοσπαστικών τμημάτων των εργαζομένων και της νεολαίας, ιδιαίτερα μετά το «Σοκ και Δέος» της κατάρρευσης των γραφειοκρατικών, ιδιότυπα εκμεταλλευτικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης που βαραίνει ακόμα στις συνειδήσεις και την εμπειρία των δυσμενέστατων συσχετισμών δύναμης στα πλαίσια του ολοκληρωτικού καπιταλισμού: Τι θα έπρεπε και τι θα μπορούσε να προτείνει το Κόμμα Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης αν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της έπαιρναν την εξουσία αύριο, όχι στις ιδεατές συνθήκες ενός κόσμου αγγέλων, αλλά στη σκληρή πραγματικότητα μιας κοινωνίας με τη βαριά κληρονομιά του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και την εχθρική περικύκλωση του διεθνούς καπιταλισμού. Με άλλα λόγια μετά την Επανάσταση τι;
Πρώτα και κύρια, το πρόγραμμα της εργατικής εξουσίας εκπληρώνει τα ανικανοποίητα αιτήματα του τακτικού αντικαπιταλιστικού πλαισίου πάλης του εργατικού κινήματος, του κινήματος της νεολαίας και όλων των κινημάτων και αγώνων. Ταυτόχρονα, η εργατική εξουσία εξαγγέλλει την «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού».
Βασικοί άξονες αυτού του προγράμματος είναι οι εξής:
Άμεση απαλλοτρίωση, χωρίς αποζημίωση των βασικών μέσων παραγωγής στρατηγικής σημασίας και κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε: ενέργεια, καύσιμα, μεταλλεία, φαρμακοβιομηχανίες, μεταφορές (λιμάνια, αεροδρόμια, τραίνα κ.α.), του νερού, των τηλεπικοινωνίων και των ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ, των κοινωνικών υπηρεσιών κ.α. Πέρασμα τους στο δημόσιο ( με ποικιλία μορφών: κρατικοποίηση, συνεταιριστικές δομές, δημοτικές κ.α.) με εργατικό έλεγχο στην προοπτική της πλήρους κοινωνικοποίησης τους. Επανασχεδιασμός της παραγωγής με κεντρικό σχεδιασμό με βάση τις ανάγκες της εργατικής τάξης και της κοινωνίας. Θεσπίζεται ο εργατικός έλεγχος και η διεύθυνση από το εργατικό συμβούλιο των επιχειρήσεων σε αλληλεπίδραση με τον κεντρικό σχεδιασμό.
Άμεση απαλλοτρίωση, χωρίς αποζημίωση και κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στο τραπεζικό σύστημα, δημιουργία κεντρικής Λαϊκής Τράπεζας και κατάργηση του χρηματιστηρίου. Έξοδος από Ευρώ/Ε.Ε. και υιοθέτηση εθνικού νομίσματος.
Άμεση απαλλοτρίωση, χωρίς αποζημίωση, όλης της μεγάλης αγροτικής και κτηνοτροφικής ιδιοκτησίας. Ολόπλευρη κρατική ενίσχυση για τη δημιουργία δημοκρατικών πρωτοβάθμιων παραγωγικών συνεταιρισμών της φτωχής αγροτιάς. Δημόσια Αγροτική Τράπεζα και Δημόσιος Φορέας παραγωγής και επεξεργασίας τροφίμων για κάλυψη των διατροφικών αναγκών της χώρας με φθηνό και ποιοτικό τρόπο που να προστατεύει την υγεία ανθρώπων και ζώων, με κεντρικό σχεδιασμό και με εργατικό – λαϊκό έλεγχο. Πλήρης ισοτιμία οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων στους εργάτες γης, μετανάστες και ντόπιους, μόνιμους και εποχικούς. Δημόσιος τομέας παραγωγής σπόρων, λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Περιορισμός της βιομηχανικής γεωργίας, κτηνοτροφίας και ιχθυοκαλλιέργειας. Κατάργηση της εκτροφής ζώων σε κλουβιά. Αρμονική συμβίωση του ανθρώπου και των λοιπών έμβιων όντων.
Όλες οι εξουσίες όχι μόνο πηγάζουν από το λαό αλλά ασκούνται απευθείας από τον λαό. Η ψυχή της εργατικής εξουσίας είναι η σοσιαλιστική αυτοκυβέρνηση του λαού. Όλη η εξουσία (νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική) ασκείται από τον λαό με εναλλαγή και πληρωμή με τον ενιαίο εργατικό μισθό. Δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι στα 16 χρόνια σε όλους τους πολίτες, στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Πάγιο εκλογικό σύστημα η καθαρή αναλογική σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες.
Κατάργηση του κληρονομικού δικαίου και δωρεάν απονομή της δικαιοσύνης. Το νομοθετικό πλαίσιο αναδιαμορφώνεται ριζικά με βάση τις νέες ανάγκες. Η εργατική εξουσία ξεκινά την διαδικασία ψήφισης Συντάγματος της Εργατικής Δημοκρατίας των Συμβουλίων (στην θέση της Αστικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας) μέσα από μια διαδικασία μαζικής, ουσιαστικής, πραγματικής συμμετοχής της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Πραγματοποιείται αποχώρηση από ΕΕ και ΝΑΤΟ και όλες τις σχετικές συμφωνίες. Η Εργατική εξουσία από θέση αρχής είναι ενάντια σε κάθε πόλεμο του κεφαλαίου και δεν εντάσσεται σε καμία πλευρά των ενδοϊμπεριαλιστικών/ενδοαστικών ανταγωνισμών. Γίνεται άμεση απόσυρση όλων των στρατευμάτων από το εξωτερικό και κλείσιμο όλων των βάσεων του ΝΑΤΟ εντός της χώρας, καθώς και ακύρωση όλων των ληστρικών εξοπλιστικών προγραμμάτων. Η εργατική εξουσία κάνει αμέσως πρόταση ειρήνης και σταδιακής μείωσης των δυσβάσταχτων εξοπλισμών σε όλους τους λαούς της περιοχής, πρόταση ειρηνικής και μέσω διαλόγου επίλυσης των διαφορών τους (π.χ. ΑΟΖ).
Το εργατικό κράτος υπερασπίζεται την επανάσταση, την εξουσία της και την εδαφική του ακεραιότητα, σεβόμενο το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών και συμπαραστεκόμενο με διεθνιστική λογική σε κάθε λαό που διεκδικεί την απελευθέρωση του. Kατάργηση των ένοπλων αστικών κατασταλτικών οργάνων (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, κ.α.) και συγκρότηση του "ένοπλου λαού" με το μαζικό εξοπλισμό της εργατικής τάξης ανεξαρτήτως φύλου/καταγωγής. Συγκροτείται τακτικός λαϊκός στρατός υπό τον έλεγχο της εργατικής εξουσίας, με αξιοποίηση όλων των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων.
Διεκδικείται μετάβαση σε καθεστώτος ουδετερότητας της χώρας, με διακοπή συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και πολεμικούς άξονες, καθώς και διακοπή των διακρατικών σχέσεων με χώρες όπου επικρατούν φασιστικά καθεστώτα ή ο σιωνισμός. Αναπτύσσονται επωφελείς διμερείς σχέσεις με όλες τις υπόλοιπες χώρες, στην βάση της ισοτιμίας και της μη στρατιωτικής επίθεσης. Με βάση την αρχή της διεθνιστικής αλληλεγγύης στηρίζονται αποφασιστικά τα ριζοσπαστικά και επαναστατικά κινήματα στις υπόλοιπες χώρες με στόχο την εξάπλωση της επανάστασης.
Δεν αναγνωρίζονται και καταγγέλλονται οι αποικιακού τύπου συμβάσεις δανεισμού που έχουν συναφθεί από αστικές κυβερνήσεις και γίνεται στάση πληρωμών προς τους «δανειστές», καθώς και άμεση και μονομερής διαγραφή όλου του δημόσιου χρέους. Διαγραφή των ιδιωτικών χρεών των λαϊκών οικογενειών προς το δημόσιο και τις τράπεζες.
Καταργούνται όλοι οι έμμεσοι φόροι. Καταργούνται όλοι οι φόροι εκτός από τον άμεσο φόρο εισοδήματος που αντιστοιχεί σε αναγκαία κονδύλια για τις ανάγκες του εργατικού κράτους.
Διαμορφώνεται καθολικός εργατικός μισθός που θα διασφαλίζει την κάλυψη των αναγκών για αξιοβίωτη ζωή, με σταδιακή μείωση της μισθολογικής διαφοροποίησης η οποία στο καπιταλιστικό πλαίσιο «δικαιολογείται» κατά το δοκούν στο όνομα διαφορετικής υπευθυνότητας, αξιολόγησης ή ειδίκευσης. Στον καθολικό εργατικό μισθό γίνονται προσαυξήσεις με βάση την οικογενειακή κατάσταση, τα χρόνια εργασίας, κ.α. κοινωνικά κριτήρια. Οι συνθήκες εργασίας παραμένουν σταθερές με βάση τη νομοθεσία του εργατικού κράτους και δεν μεταβάλλονται αρνητικά για τον εργαζόμενο. Σε ειδικές περιπτώσεις που είναι τεχνικά απαραίτητο ή απαιτείται για τις ανάγκες του εργατικού κράτους, σχετικές αποκλίσεις (π.χ. υπερεργασία ή νυκτερινή εργασία) πρέπει να εγκρίνονται από τις εργατικές οργανώσεις. Απαγορεύεται ρητά η εργασία των ανηλίκων.
Καθιερώνονται: 6ωρο-πενθήμερο στην προοπτική περαιτέρω μείωσης τους, και οι υπόλοιπες ώρες για κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα, πολιτιστική - επιστημονική ανάπτυξη, ανάπαυση και απόλαυση. Διασφάλιση της δυνατότητας συνεχούς κατάκτησης του ελεύθερου χρόνου και μετατροπής του σε βασικό μέτρο του κοινωνικού πλούτου. Επιδίωξη για συνολική ενοποίηση του χρόνου εργασίας, εκπαίδευσης, κοινωνικής δραστηριότητας, πολιτισμού και αυτοανάπτυξης.
H Εκκλησία χωρίζεται από το Κράτος και η εκπαίδευση από την Εκκλησία. Αναγνωρίζεται σε όλους τους πολίτες η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, της άσκησης των καθηκόντων τους και της διάδοσης των ιδεών τους. Οι ιερείς όλων των ομολογιών παύουν να μισθοδοτούνται από το κράτος, μπορούν να μισθοδοτούνται από τις εθελοντικές εισφορές της κοινότητας των πιστών τους. Το εργατικό κράτος είναι κράτος ανεξιθρησκίας, ωστόσο υποστηρίζει και προωθεί την αθεΐα. Η περιουσία της εκκλησίας δημεύεται για τις ανάγκες της εργατικής εξουσίας.
Συντρίβεται ο ταξικός εκπαιδευτικός μηχανισμός του κεφαλαίου και αντικαθίσταται με ένα ριζικά διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα. Καθιερώνεται δωρεάν, υποχρεωτική, ενιαία γενική εκπαίδευση, για όλα τα παιδιά μέχρι την ηλικία των 18 χρόνων. Πριν τον κύκλο αυτό προηγείται η προσχολική βαθμίδα και μετά τον πρώτο κύκλο της γενικής εκπαίδευσης ακολουθεί η ελεύθερη για όλους ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση, εντός της οποίας αναπτύσσεται η επιστημονική έρευνα, η ολόπλευρη ενασχόληση με τα γνωστικά αντικείμενα, διαμορφώνεται η επαγγελματική εξέλιξη των αποφοίτων και καλλιεργείται η αναζήτηση σε όλα τα πεδία του ανθρώπινου πολιτισμού. Καταργούνται τα ιδιωτικά σχολεία, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης, τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών και τα ιδιωτικά κέντρα ειδικής αγωγής, με πέρασμα των εργαζόμενων σε αυτά στον δημόσιο τομέα, ενώ παράλληλα παρέχεται δωρεάν και υψηλής ποιότητας εκπαίδευση και θεραπεία σε παιδιά ειδικής αγωγής. Η εργατική εξουσία στοχεύει σε μια απελευθερωτική παιδεία που με το περιεχόμενο, τη δομή, τη μεθοδολογία, τη διδακτική και τις μορφές συμμετοχής των υποκειμένων της, θα καλλιεργεί ισόρροπη γνωστική, καλλιτεχνική, ηθική και σωματική ανάπτυξη, την κριτική και δημιουργική σκέψη, την κατανόηση του κόσμου και τα ιδανικά της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης. Που θα συνδυάζει τη γενική παιδεία, την φιλοσοφία και την ευρεία ανθρωπιστική μόρφωση με τις θετικές επιστήμες και τις τεχνολογικές εφαρμογές. Σε κάθε μεσαίο και μεγάλο τόπο παραγωγής δημιουργούνται εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις και εργαστήρια τα οποία θα υποδέχονται για ορισμένο χρονικό διάστημα μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευόμενους για την εξοικείωσή τους και την απόκτηση γνώσης όλων των τομέων της παραγωγής. Προωθείται η ανάπτυξη της έρευνας και της επιστήμης προς όφελος των κοινωνικών αναγκών και η ανεμπόδιστη πρόσβαση όλης της κοινωνίας στα αποτελέσματα της έρευνας και της επιστήμης με κατάργηση των πατεντών. Όλα τα παραπάνω υποστηρίζονται υλικά σε όλα τα επίπεδα από το εργατικό κράτος.
Αποκλειστικό δημόσιο-δωρεάν σύστημα υγείας με ενίσχυση της κρατικής χρηματοδότησης και μαζικές προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών & λοιπών υγειονομικών. Κατάργηση κάθε εμπορευματικής-επιχειρηματικής δράσης στον χώρο της υγείας. Πλήρης και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους χωρίς προϋποθέσεις με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και τις κατακτήσεις της επιστήμης και σε όλα τα επίπεδα (πρόληψη, πρωτοβάθμια υγεία, νοσοκομειακή περίθαλψη, ψυχιατρικές δομές, δομές απεξάρτησης, κ.α.). Πέρασμα όλων των μεγάλων ιδιωτικών ιατρικών ομίλων στο εργατικό κράτος χωρίς αποζημίωση. Ενίσχυση των μεγάλων νοσοκομειακών μονάδων και αποσυμφόρηση τους με δημιουργία Κέντρων Υγείας στις πόλεις και στους δήμους, με 24ωρη λειτουργία και παροχή δωρεάν Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας με προσανατολισμό την πρόληψη. Ενιαίος, κρατικός φορέας έρευνας, παραγωγής, εισαγωγής και διάθεσης φαρμάκων, υγειονομικού υλικού & βιοϊατρικής τεχνολογίας. Κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών από τους εργαζόμενους.
Θέσπιση κομμούνων ανά γειτονιά/συνοικία που θα αναλαμβάνουν τις οικιακές εργασίες, ως έμπρακτη υπόσκαψη της παλιάς οικογενειακής δομής και της ανισότητας των γυναικών. Οι κομμούνες αυτές θα προσφέρουν υπηρεσίες παρασκευής φαγητού, καθαρισμού, φροντίδας ηλικιωμένων και δημιουργικής απασχόλησης παιδιών, σε όσους το επιθυμούν, με άρση των έμφυλων καταμερισμών για την παροχή τους.
Ισότιμη αναγνώριση (ουσιαστική και θεσμική-τυπική), και άλλων μορφών οικογένειας πέραν της κυρίαρχης ετεροφυλόφιλης, όπως είναι η μονογονεϊκή οικογένεια, η ομόφυλη οικογένεια με ισότιμα δικαιώματα στην τεκνοθεσία. Προστασία της μητρότητας με εφαρμογή ειδικών μέτρων για τις εργαζόμενες εγκύους, λεχώνες και θηλάζουσες (άδειες, επιδόματα κ.λπ.), μαζί με μέτρα ισότητας μεταξύ των φύλων σε ότι αφορά την ανάληψη ευθυνών σε κάθε τύπο οικογένειας (γονεϊκές άδειες κ.λπ.).
Η στέγαση του πληθυσμού θεωρείται κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα το οποίο ικανοποιείται με ένα δημόσιο πρόγραμμα κατασκευής κοινωνικών κατοικιών, αξιοποίησης των άδειων σπιτιών και απαλλοτρίωσης των πολυτελών κατοικιών. Κατάργηση των πλειστηριασμών και επιστροφή στους κατόχους τους όσων πρώτων λαϊκών κατοικιών δεσμεύτηκαν από τις τράπεζες και τα funds. Προστασία και ανάπτυξη των ελεύθερων δημόσιων χώρων πρασίνου στις πόλεις. Αναπτύσσονται οι δημόσιες συγκοινωνίες όλων των τύπων, τόσο στις πόλεις, αλλά και με ειδική μέριμνα για τις απομακρυσμένες περιοχές και τα νησιά. Στα πλαίσια της προσέγγισης μιας άλλης αξιοβίωτης σχέσης πόλης/υπαίθρου – γειτονιάς/πόλης, θα ακολουθηθεί μια πολιτική σταδιακής μείωσης του μεγέθους των μεγαλουπόλεων, με ενίσχυση των κωμοπόλεων της υπαίθρου και των χωριών της.
Κατοχυρώνεται η κατάργηση –σε κάθε διάσταση, πολιτική, οικονομική, εργασιακή, αλλά και στο επίπεδο των καθημερινών πρακτικών– κάθε διάκρισης ή ανισότητας που σχετίζεται με την εθνική καταγωγή, το φύλο, το θρήσκευμα, την πολιτισμική ή εθιμική ιδιαιτερότητα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Στήριξη, συμπερίληψη και προσβασιμότητα σε όλους τους τομείς της κοινωνίας για τα άτομα με αναπηρία. Ανοιχτά σύνορα για πρόσφυγες και μετανάστες.
Κατοχυρώνεται το δικαίωμα της κριτικής και της αντιπαράθεσης απέναντι στην εργατική εξουσία στον βαθμό που δεν εκπροσωπεί ένοπλη απειλή απέναντί της και δεν δρα υπέρ φασιστικών, εθνικιστικών, ρατσιστικών απόψεων.
Με επιδίωξη μια αρμονική σχέση ανθρώπου-φύσης, το εργατικό κράτος θα λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία και αναβάθμιση των δασών, των θαλασσών και όλων των φυσικών πόρων. Θα πάρει μέτρα για μια σταθερή πορεία μείωσης της ενεργοβόρας κατανάλωσης (που εξυπηρετεί καπιταλιστικές και όχι πραγματικές ανάγκες), απομάκρυνσης από τα ορυκτά καύσιμα και την πυρηνική ενέργεια, με στροφή σε πραγματικά ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και ζητούμενο την καθολική κάλυψη των ενεργειακών αναγκών. Όχι στις εξορύξεις ορυκτών καυσίμων, δεν πολεμάμε για τις ΑΟΖ και ακυρώνουμε τις συμβάσεις που έχουν υπογραφεί. Προωθείται η συνεργασία των λαών στις θάλασσες σε διεθνιστική και εργατική βάση. Στο επίκεντρο του κεντρικού σχεδιασμού θα τεθεί η επεξεργασία ενός άλλου μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης. Για ενέργεια με δημόσιο χαρακτήρα ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως εμπόρευμα, με στόχο την επίτευξη μιας αξιοβίωτης ζωής για όλους, και την αναγωγή της οικολογικής ισορροπίας ως θεμελιώδη αξία της κοινωνίας.
Για να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για την ελεύθερη άνθηση της καλλιτεχνικής δραστηριότητας και δημιουργίας, καταργείται κάθε ταξικός φραγμός σε κάθε επίπεδο πολιτιστικής και καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Ιδρύονται δημόσιες και δωρεάν καλλιτεχνικές σχολές. Εξασφαλίζονται δημόσιοι πόροι για την απρόσκοπτη καλλιτεχνική δραστηριότητα όλων των πολιτών.
Ο αθλητισμός για την εργατική εξουσία αποτελεί βασικό μέσο κοινωνικοποίησης, διαπαιδαγώγησης στις αξίες της συλλογικότητας και της συνεργασίας, βασικό μέσο άθλησης και εξάσκησης για μια υγιή ζωή. Εξασφαλίζονται όλα τα απαραίτητα μέσα και υποδομές για την δωρεάν ενασχόληση όλων, ανάλογα με τις κλίσεις και τις δεξιότητες τους, με τον αθλητισμό. Στήριξη των ερασιτεχνικών αθλητικών συλλόγων και σταδιακή κατάργηση κάθε εμπορευματικής αθλητικής δραστηριότητας, με παράλληλη απορρόφηση των μέχρι πρότινος επαγγελματιών αθλητών στις υποδομές του λαϊκού αθλητισμού.
Αυτό το περίγραμμα προγράμματος της εργατικής εξουσίας, που φυσικά πρέπει να αναπτυχθεί και θα ολοκληρωθεί στην πορεία ανάπτυξης του ίδιου του εργατικού κινήματος και της πρωτοπορίας του, περιγράφει και τις βασικές συντεταγμένες της ίδιας της εργατικής εξουσίας-δημοκρατίας. Μιας κοινωνίας μεταβατικής προς τον κομμουνισμό. Γιατί κομμουνισμός δεν σημαίνει κρατική ιδιοκτησία και δικτατορικές εξουσίες μιας γραφειοκρατίας όπως συχνά λοιδορείται. Αντίθετα, κομμουνισμός σημαίνει μια κοινωνία των ελεύθερα συνεταιριζόμενων παραγωγών που αυτοδιοικούνται μέσω των συλλογικών τους οργάνων. Η βασική κοινωνική δραστηριότητα είναι η διαρκής εκπαίδευση και η επιστημονική καλλιτεχνική αναζήτηση στην προοπτική της διαρκούς αυτοανάπτυξης του κοινωνικού ανθρώπου που θα είναι ταυτόχρονα μηχανικός, καλλιτέχνης, επιστήμονας, πολιτικός και φιλόσοφος, χωρίς να είναι τίποτα από όλα αυτά.
Δ.4 Το «πέρασμα από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας και της αυτοανάπτυξης του κοινωνικού ανθρώπου»
Το καθοριστικό άλμα της διαρκούς επανάστασης, είναι η κομμουνιστική διεθνιστική απελευθέρωση, με τις δύο φάσεις-βαθμίδες της: την πρώτη, τη σοσιαλιστική, που φέρει ακόμη ίχνη της καπιταλιστικής κοινωνίας και την ανώτερη-ολοκληρωμένη κομμουνιστική φάση.
Η επανάσταση εισάγει σε μια μεταβατική περίοδο οξύτατης ταξικής πάλης αλλά και ριζικών μετασχηματισμών που αναβαθμίζονται στο σοσιαλισμό-πρώτη βαθμίδα του κομμουνισμού, κατά την οποία ισχύει “από τον καθένα ανάλογα με την ικανότητά του για εργασία στον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του κοινωνικού πλούτου και του ην συμβολή του σε αυτόν” ενώ ολοκληρώνονται στην κομμουνιστική κοινωνία όπου θα ισχύει «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».
Με τους μετασχηματισμούς αυτούς στην εξέλιξή τους, επιδιώκεται να:
* ολοκληρώνεται η απεμπλοκή από το διεθνές πλέγμα του κεφαλαίου, το τσάκισμα όλων των αστικών, κρατικών μηχανισμών, όλων των κέντρων αστικής ιδεολογικής χειραγώγησης από την εγκαθίδρυση του εργατικού κράτους και τους θεσμούς των ίδιων των εργαζόμενων-εκμεταλλευόμενων. Η διεύθυνση όλων των υποθέσεων στην κομμουνιστική κοινωνία θα είναι υπόθεση των ίδιων των πολιτών. Στο βαθμό που προωθούνται η επαναστατική διαδικασία σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο και εδραιώνονται οι χειραφετητικοί μετασχηματισμοί μετά την επανάσταση, η εργατική εξουσία και οι θεσμοί της (ως ιδιαίτερη μορφή κράτους) θα οδηγούνται στην απονέκρωση και τον μαρασμό. Για όσο διάστημα διατηρηθούν, αυτοί οι θεσμοί θα εμπεριέχουν το σπέρμα της αυτοκατάργησής τους και θα ενισχύουν την τάση αυτοδιεύθυνσης σε κάθε επίπεδο (στην παραγωγή, στην κοινότητα, στη γενική πολιτική σφαίρα, κ.λπ.). Στην κομμουνιστική κοινωνία, έχει μαραθεί, απονεκρωθεί και αμετάκλητα καταργηθεί το κράτος, τα κόμματα και κάθε ταξική, καταπιεστική και αποξενωτική πλευρά της πολιτικής. Ο πολιτισμός και η ελεύθερη αντιπαράθεση των πολιτιστικών ρευμάτων και τάσεων γίνονται η μοναδική κινητήρια δύναμη της διαρκούς επαναστατικής αυτοανάπτυξης της κάθε κοινωνικής προσωπικότητας.
* Κατοχυρώνεται η κοινοκτημοσύνη, η συλλογική ιδιοκτησία και ο έλεγχος, των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών στα υπάρχοντα ή τα νέα μέσα παραγωγής, στους φυσικούς πόρους και στα δημόσια αγαθά, στις επιστημονικές-τεχνολογικές ανακαλύψεις, με θεσμούς και μορφές που η ίδια η δράση των μαζών θα αναδείξει.
* Καταργείται κάθε μορφή ή σχέση εκμετάλλευσης, αρχής γενομένης από τη σχέση μισθωτής εκμετάλλευσης. Έτσι, η εργασία γίνεται προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, δημιουργική και όχι καταναγκαστική δραστηριότητα για ατομικό βιοπορισμό, δρόμος αυτοπραγμάτωσης και όχι αλλοτρίωσης. Τελικός στόχος είναι η κατάργηση της αλλοτριωτικής-αποξενωτικής εργασίας και της διάκρισης χειρωνακτικής-πνευματικής εργασίας.
* Η παραγωγή –το περιεχόμενο, τα μέσα, οι ρυθμοί της– οργανώνεται με κριτήριο και στόχο την εξυπηρέτηση των συλλογικά σχεδιασμένων αναγκών και των αναγκών των παραγωγών, στο πλαίσιο μιας αρμονικής συμβίωσης με το περιβάλλον. Οι σχέσεις των ανθρώπων στην παραγωγή διακρίνονται από συνεργατικό πνεύμα, ενώ η διεύθυνση της παραγωγής γίνεται συλλογική υπόθεση – των άμεσων παραγωγών και της κοινωνίας συνολικά. Σε αυτή την πορεία, οι παραγωγικές δυνάμεις δεν απελευθερώνονται μόνο ποσοτικά, απελευθερώνονται κι αναμορφώνονται και ποιοτικά.
* Ανοίγουν τον δρόμο για μια αρμονική σχέση ανθρώπου-φύσης και αναγορεύουν την οικολογική ισορροπία σε απόλυτη αξία της κοινωνίας. Στην ανεπτυγμένη κομμουνιστική κοινωνία κατακτιέται η πλήρης απελευθέρωση της αντίθεσης «φύσης - κοινωνίας» από τα δεσμά της αλλοτρίωσης, της καθυστέρησης, της εχθρότητας και της καταστροφής, ως καθολικό μέτρο και δείκτης για την ταυτόχρονη ποιοτική αναβάθμιση της κοινωνίας και της φύσης. Με δύο λόγια, κατακτιέται η πλήρης αρμονία του ανθρώπου με το «ανόργανο σώμα του» που είναι η φύση (Κ. Μάρξ).
*Καταργούνται σταδιακά οι μηχανισμοί της αγοράς και των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων σε όλα τα αγαθά. Στη βάση αυτή, το χρήμα ως υλικό-χειροπιαστό μέσο αυτών των σχέσεων χάνει σταδιακά το νόημά του. Δημιουργούνται νέα συστήματα μέτρησης και κατανομής των παραγωγικών δυνάμεων ή διαχείρισης πλεονασμάτων, καθώς και νέου τύπου διαδικασίες δημοκρατικού ελέγχου στο πεδίο της παραγωγής και της κατανάλωσης αγαθών που κρίνουν τη χρησιμότητα και ποιότητά τους με κριτήρια χειραφετημένης εργασίας, προστασίας του περιβάλλοντος, εξοικονόμησης ενέργειας και πόρων, κλπ.
* Ο χρόνος απελευθερώνεται διπλά στην προοπτική της άρσης της αντίθεσης μεταξύ αναγκαίου χρόνου εργασίας και ελεύθερου χρόνου. Αυξάνει ο ελεύθερος χρόνος, που πλέον μετατρέπεται σε μέτρο του πλούτου της κοινωνίας και της ανθρώπινης ανάπτυξης, και ταυτοχρόνως απελευθερώνεται από τα αστικά δεσμά τόσο ο εργάσιμος (που πλέον αποκτά άλλο νόημα) όσο και ο εξωεργασιακός, που πλέον μπορεί να αξιοποιηθεί για πολιτισμική, μορφωτική, καλλιτεχνική ανάπτυξη και δημιουργία, για αναψυχή και άθληση, για δημιουργικές ανθρώπινες σχέσεις, για συμμετοχή στις δημόσιες υποθέσεις. Η αυτοανάπτυξη του κοινωνικού ανθρώπου είναι το θεμέλιο και η μοναδική σχέση και ανάγκη της κοινωνίας και του κάθε ξεχωριστού ατόμου.
* Απελευθερώνονται ο πολιτισμός, η επιστήμη, η μόρφωση και η επαφή με τη γνώση, καθώς απαλλάσσονται από σκοταδιστικά, τεχνοκρατικά, ελιτίστικά ή φορμαλιστικά πρότυπα και από εκμεταλλευτικές, αγοραίες και καταπιεστικές σκοπιμότητες. Πλέον, υποκείμενο και δέκτης τους –όχι ως απλός καταναλωτής ή μελλοντικός εργάτης– είναι η κοινωνική πλειοψηφία, ενώ κριτήριό τους είναι η ολόπλευρη ανάπτυξη και αυτοπραγμάτωση του κοινωνικού ανθρώπου.
* Ο κοινωνικός πλούτος, τα υλικά, άυλα και πολιτισμικά αγαθά, κατανέμονται δίκαια και ισότιμα σε όλους τους πολίτες. Αυτή η ισοτιμία δεν ταυτίζεται με την ισοπέδωση ή την απόλυτη ομοιομορφία, στηρίζεται σε δημιουργικούς ανθρώπους, με ιδιαίτερη προσωπικότητα – ανθρώπους που μόνο εντός μιας κομμουνιστικής κοινωνίας μπορούν να διαμορφωθούν.
* Η καθιέρωση μορφών και δομών άμεσης συμμετοχής και δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα, η πλήρης και ανεμπόδιστη ελευθερία του λόγου, του τύπου, της άποψης, της πολιτικής/κομματικής δράσης, ο συνδυασμός άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι έννοιες ταυτισμένες με τον κομμουνισμό και αποκτούν σε αυτόν την πραγματική τους διάσταση, υπερβαίνοντας την ψευδεπίγραφη δημοκρατία του αστικού κοινοβουλευτισμού. Τα συνδικάτα γίνονται φορείς των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Στις νέες μορφές εργατικής δημοκρατίας (Συμβούλια), η αιρετότητα, η ανακλητότητα, η αμοιβή με τον μέσο κοινωνικό όρο, η εναλλαγή, η πλήρης διαφάνεια και ο δημόσιος έλεγχος δίνουν άλλη διάσταση στην έννοια των δημόσιων λειτουργιών και λειτουργών και διευκολύνουν την αποτροπή του σφετερισμού του κοινωνικού πλούτου και των γραφειοκρατικών παρεκκλίσεων.
* Για να απελευθερώνονται όλες οι ανθρώπινες σχέσεις από υποκριτικά, αγοραία, εκμεταλλευτικά και καταπιεστικά δεσμά, από την ιδιοτέλεια και τον ατομισμό, οικοδομώντας μια κοινωνία συλλογικότητας, αλληλεγγύης, προλεταριακού ουμανισμού και χειραφετητικού πολιτισμού.
Το ιδρυτικό Συνέδριο της
Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης
16 Φεβρουαρίου 2025
Comments